Promedia Seks – miłość, sztuka kochania, problemy seksualne
Powiązane artykuły
Hiperseksualność (hiperlibidemia) to choroba, która tworzy tuż obok potrzeb fizjologicznych (sen, jedzenie) potrzeby życiowe człowieka. Co robić, gdy potrzeba rozładowania napięcia seksualnego zaczyna przeważać nad innymi? Nieustający popęd seksualny jest problemem wielu kobiet, ale też i mężczyzn. Może powodować symptom uboczny, jakiejś choroby np. Alzheimera, encefalopatii, zaburzeń hormonalnych.
Hiperseksualność (hiperlibidemia) polega na nadmiernym popędzie seksualnym, która ma demoralizujące skutki dla życia społecznego i emocjonalnego jak np. obsesyjna masturbacja, natręctwa seksualne, oglądanie pornografii, często nawet zdrada. U kobiet zwana jest jako nimfomanizm, a u mężczyzn satyryzm (satyriasis).
„Osoby uzależnione od seksu mają skłonność do nadawania seksualnego znaczenia ludziom, sytuacjom, do odnajdywania skojarzeń seksualnych w najzwyklejszych zdarzeniach czy uwagach, spędzają wiele czasu i wydają dużo pieniędzy na pogoń za zdobyczą. Każde zachowanie seksualne może być częścią nałogowego cyklu: trzeba rozpatrywać cały kontekst zachowania, aby upewnić się, czy jest ono kompulsywne. To, co jest zdrowym zachowaniem seksualnym dla wielu, może być szkodliwe dla innych. Uzależnieni od seksu opisują euforię wywołaną przez seks podobnie, jak uzależnieni od środków chemicznych mówią o działaniu narkotyku. Ta euforia może być skutkiem endorfin i innych endogennych substancji wydzielających się w mózgu, podczas gdy stan wywołany przez narkotyki jest wynikiem czynników zewnętrznych.”
— Kiedy seks jest nałogowy, Świat Problemów 2002/7-8
Hiperseksualność – objawy
Wskaźniki rozpoznania choroby sugerowane przez Patricka Carnesa:
- Powracające próby nadzorowania oraz bariera pewnych zachowań seksualnych
- Przewlekłe zmaganie się, niefortunne próby rezygnacji, zminimalizowania i kontrolowania zachowań seksualnych
- Dłuższe i ciągłe zachowania niż przewidywane
- Utrzymywanie zachowań seksualnych wbrew wyraźnych strat, trwałych i powtarzających się problemów
- Spędzanie mnóstwo czasu związanego z poszukiwaniem stosunków seksualnych, oddawaniu się seksualnym ekstazom oraz leczeniu moralnego kaca
- Regularne myślenie, imaginowanie, planowanie, dotyczące seksualnych doświadczeń
- Zaniechanie ważnych obowiązków rodzinnych, zawodowych i towarzyskich na pożytek rozkoszy seksualnych
- Doznanie przykrych emocjonalnych stanów (np. poddenerwowanie, niepokój) jeśli nie jest możliwe spełnienie kompulsywnego zachowania
- Zaprzestanie lub ograniczenie przyjemności towarzyskich, zawodowych, rozrywkowych zachowań, po to by zagospodarować więcej czasu na poczynania seksualne
- Uczucie wzrastającego niezaspokojenia, potrzeba podporządkowywaniu się następnym, bardziej ryzykownym i niebezpiecznym, bardziej wzmożonym zachowaniom seksualnym w celu uzyskania tego samego poziomu fascynacji i zadowolenia seksualnego
Hiperseksualność – przyczyny fizyczne
Przyczyny fizyczne (organiczne) chorobliwego popędu seksualnego to różne zaburzenia, które mają wpływ na funkcjonowanie mózgu i gospodarkę hormonalną organizmu, a zatem poniekąd również na zwiększenie potrzeb seksualnych.
Choroba Alzheimera – szacuje się, że u 17% osób, u których wykryto objawy Alzheimera ukazuje się zwiększony popęd seksualny, a także podatność do nieprzeciętnych zachowań seksualnych. Incydent ten, jest usprawiedliwiany tym, że chorzy mają brak kontroli nad swoimi odruchami.
Autyzm/ zespół Aspergera – u osób z tymi zaburzeniami już jako dzieci można zaobserwować nieumiarkowane zainteresowanie strefą seksualną oraz tendencję do sutoerotyzmu. W dalszym życiu już jako osoba dorosła objaw ten może pozostawać, a w niektórych przypadkach może się przeistoczyć w obsesję do niestandardowych poczynań seksualnych (np. BDSM).
Encefalopatie – naukowcy zaobserwowali stosunki między uszkodzeniami niektórych odcinków mózgu, a zwiększeniem nałogu seksualnego. Np. zespół Klüvera-Bucy’ego twierdzi, że zaburzenie neurologiczne powstałe w wyniku urazu płatów skroniowych, prowadzi do dysfunkcji w zakresie ciała migdałowatego.
Hiperandrogenizm – również nadmiar męskich hormonów (androgenów) może być powodem zwiększonej skłonności do zamiłowania płciowego. U kobiet komplementarnie wiąże się z takimi objawami jak nadmierne owłosienie, trądzik, obniżony ton głosu. Stopień androgenów można wytyczyć za pomocą badania krwi.
Ponadto należy pamiętać, że libido może potęgować się także w wyniku przyjmowania niektórych leków – w głównej mierze tych, które zawierają w swoim składzie testosteron (np. Undestor, Tostran, Nebido) i sterydów anabolicznych.
Wymienione substancje mogą generować sztuczny wzrost popędu u kobiet oraz tymczasowe podwyższenie libido u mężczyzn (skutek ten przemija, gdyż przyjmowanie męskich hormonów osłabia pracę jader i dowodzi do zmniejszonej produkcji popędu seksualnego np. amfetamina, kokaina, ecstasy.
Specjaliści nie są zgodni jeśli chodzi o przyczyny hiperseksualności. Niektórzy zaprzeczają hipotezie, że nadmierny popęd może być powodem zaburzenia. Według nich nie ma norm, które osądzałyby, że potrzeby seksualne człowieka mają charakter choroby lub po prostu mogłyby być uważane za prawidłowe. Natomiast jeśli zatem potrzeba zbliżenia seksualnego jest tak silna, że zaczyna dominować nad innymi potrzebami życia, a także utrudnia normalne funkcjonowanie w życiu codziennym należy udać się do specjalisty.
Należy też wspomnieć, że hiperseksualność może, ale nie musi łączyć się z nałogiem. Jako pierwsze na pewno nie można brać pod uwagę przyczyn organicznych tego zaburzenia, w tym chorób psychicznych i fizycznych. Czasem może być tak, że potrzeby seksualne następują z powodów naturalnych np. u mężczyzn pomiędzy 16 a 25 rokiem życia nieustający popęd jest oznaką charakterystyczną dla wczesnego etapu rozwoju seksualnego.
Leczenie hiperseksualności
Należy zaznaczyć, że zaburzenie to można wyleczyć. Pierwszą czynnością, którą musi podjąć się osoba dotknięta problemem to pójście do seksuologa. Leczenie to wymaga dużo czasu, ale pozwala na odzyskanie kontroli nad swoim życiem osobistym. Seksuolog po rozmowie z pacjentem, rozpoczyna leczenie, które najlepiej powiązać z terapią u psychologa bądź u psychoterapeuty. Jeśli choroba ta jest na tyle poważna, to lekarz może przepisać leki, które obniżą popęd seksualny, antydepresanty i leki przeciwlękowe. Osoba borykająca się z tym problemem może także skorzystać ze sprawdzonych grup wsparcia, gdzie założeniem jest wzajemne wsparcie i pomoc osób zmagających się z podobnymi problemami.
